Η ώρα της λυπητερής

Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για τις «συνένοχες» κυβερνήσεις που παρακολουθούσαν τον βιασμό, τους αγανακτισμένους και την Ελλάδα που θα πληρώσει τώρα τον λογαριασμό του ρουσφετιού και του κιτς.

Επιμέλεια: Κώστας Καίσαρης

Δημοσίευση: 08 Ιουν. 2011 14:37

Και τηλεοπτικούς σταθμούς άρχισαν να πολιορκούν κάποιοι από τους αγανακτισμένους. Έτσι πάει, μαζί με όλες τις εξουσίες κρίνεται κι η τέταρτη. Εισπράττοντας κι αυτή την οργή και την αγανάκτηση. Και δεν είναι μόνο οι τηλεοπτικοί αστέρες του MEGA. Το φαινόμενο «Μανώλη Καψή» έχει κλωνοποιηθεί σε όλα τα κανάλια.

Ο προϊστάμενος του πολιτικού ρεπορτάζ στο ALTER, έδινε τη δική του ερμηνεία για τις αντιδράσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στη συνεδρίαση για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα: «οι βουλευτές έστειλαν ένα μήνυμα σε αυτούς που είναι στις πλατείες. Είμαστε κι εμείς αγανακτισμένοι».

Πράγματι: αγανακτισμένη είναι η (τέως Βασούλα και νυν Βάσω) Παπανδρέου. Επειδή είναι υπουργός η Μπιρμπίλη και δεν είναι αυτή. Αγανακτισμένος είναι ο Γιώργος Φλωρίδης, επειδή είναι υπουργός ο Χρυσοχοΐδης και δεν είναι αυτός. Το έγκλημα κατά της Ελλάδος δεν είναι στιγμιαίο. Δεν αφορά μόνο την υπογραφή του μνημονίου Νο1. Είναι διαρκές. Ανατρέχει εδώ και 30 χρόνια και αφορά όλες τις κυβερνήσεις από το 1981 και μετά και αυτούς που τις υπηρέτησαν. Αν ο Γιωργάκης κι η παρέα του έβαλαν με το μνημόνιο την Ελλάδα στο νεκροθάλαμα, αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσονται όλοι οι προηγούμενοι κι οι ευθύνες βαραίνουν μόνο τους Παπακωνσταντίνου και σία.

Λάβρος κατά του πρωθυπουργού, φώναζε μπροστά στην κάμερα ένας από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος: «Ντροπή, ντροπή σου Γιώργο. Προσβάλλεις τη μνήμη του πατέρα σου». Κατανοητό ότι ακόμη και σήμερα μια σημαντική μερίδα του κόσμου είναι σε πλήρη σύγχυση. Ακόμα και σήμερα ο Ανδρέας Παπανδρέου παραμένει για κάποιους ο μεγάλος ηγέτης. Επειδή διόριζε αβέρτα στο δημόσιο. Επειδή έπαιρνε δανεικά για να δίνει αυξήσεις. Επειδή έθρεψε και εξέθρευσε το τέρας του κομματικού συνδικαλισμού. Επειδή είχε μέτρο, είχε πει για κάποιον στη ΔΕΗ «να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο ποσό». Επειδή έχει τη μαγκιά να φωνάζει από την εξέδρα στους παραληρούντες οπαδούς του «Τσοβόλα δώστα όλα». Επειδή άλλαξε την Ελλάδα και έκανε το κιτς θεσμό. Επειδή σαν λαϊκός άνθρωπος που ήτανε φώναζε στη γιορτή του, να του τραγουδάει η Ρίτα Σακελλαρίου «ιστορία μου, αμαρτία μου».

Κάποτε, όμως, έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Τα χρέη κάποια στιγμή πληρώνονται. Και της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των κυβερνήσεων Σημίτη και των Κυβερνήσεων Καραμανλή. Κανένας πολιτικός των κομμάτων εξουσίας, δεν είναι αθώος του αίματος. Όλοι υπηρέτησαν την σπατάλη και τη διαφθορά, ακόμα και σαν απλοί Βουλευτές, όταν υπέγραψαν νόμους και ανέκριναν προϋπολογισμούς. Αν συντελείται βιασμός και κάποιος τον παρακολουθεί χωρίς να τον καταγγέλλει, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα, θεωρείται συνένοχος και τιμωρείται. Πολύ περισσότερο όταν είναι υπουργός και ασκεί εξουσία. Ένοχοι από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι μόνο ο Καραμανλής που σιωπά κι οι Αλογοσκούφηδες-Ρουσσόπουλοι-Μεϊμαράκηδες που ιδιωτεύουν. Ένοχος είναι κι ο Αντώνης Σαμαράς. Το Μνημόνιο είναι η κορυφή της πυραμίδας. Αφορά τη διαχείριση της κρίσης. Στη δημιουργία του χρέους και της κρίσης είναι συνυπεύθυνοι όλοι.

Θέατρο παίζουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στις μαραθώνιες συνεδριάσεις του τομέα εργασίας. Η αγωνία τους έχει να κάνει με τη βουλευτική έδρα που βλέπουν ότι χάνουν. Όχι με αυτά που τραβάει ο κόσμος. Όποιος διαφωνεί το κάνει στην πράξη, όχι στα λόγια. Όποιος διαχωρίζει τη θέση του, καταψηφίζει το μνημόνιο όπως έκανε η Σοφία Σακοράφα. Όποιος είναι 30 χρόνια στην πολιτική κι έχει φιλότιμο αναλαμβάνει τις ευθύνες του και παρατείται. Σαν ελάχιστη ένδειξη συγγνώμης. Τώρα ξύπνησε να φωνάξει ο Μίμης Ανδρουλάκης; Ενδεχόμενα να έχει αγωνία για το προσωπικό του μέλλον. Δεν έχει δηλαδή πλέον ο Κόκκαλης τον Flash για να του δώσει δουλειά. Η Ντόρα που έχει διορίσει τον μισό νομό Ευρυτανίας έχει το θράσος να μιλάει για «λιγότερο κράτος». Ο Καρατζαφέρης δίνει τα ρέστα του για οικουμενική κυβέρνηση. Θέλει να συγκυβερνήσει με αυτούς που αποκαλεί φαύλους και διαφθαρμένους. Η αριστερά, δογματική και μη, έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και περιορίζεται στο να τις παρακολουθεί. Κι ο κόσμος, χωρίς στόχο και σχέδιο, παραμένει στις πλατείες.